Rozdział 21 - ,,To nie może być koniec."

Rozdział 21

Siedziałem na brzegu jeziora wrzucając do niego kamienie. Słońce przyjemnie grzało. Nie wiem ile czasu tak siedziałem. Wiem jednak, że właśnie opuszczałem kolejne zajęcia, lecz nie obchodziło mnie to. Nie miałem zamiaru patrzeć przez najbliższy czas na ,,kochanych gryfonów" szczególnie na jednego z nich. W głowie miałem mętlik. Nie umiałem racjonalnie wyjaśnić swojego zachowania. No dobra może i umiałem, lecz nie mogłem dopuścić do siebie tej myśli. Że niby ja ? BLAISE ZABINI nie może być zazdrosny...

Ale jednak kurwa jestem...

Westchnąłem. Pierwszy raz czułem to dziwne uczucie. Patrząc na jezioro w moich myślach pojawiła się twarz uśmiechniętej Jessicy. Czy ja już zaczynam wariować ?

- Wiesz, że opuszczasz zajęcia? - głos dyrektora przyprawił mnie prawie o zawał serca. Spojrzałem na niego ze strachem w oczach.
- Panie dyrektorze... Ja ... Ten no bo... - zacząłem się jąkać nie wiedząc co powiedzieć. 

- Wiem o co Ci chodzi chłopcze. Powinieneś z nią porozmawiać zanim uczyni to pan Thomas. Z tego co wiem jemu też wpadła w oko. - powiedział dyrektor i zaczął się kierować w stronę szkoły. Zacząłem myśleć nad słowami tego mądrego czarodzieja. Nie oszukujmy się. On zawsze wiedział co trapi jego uczniów. Wstałem z trawy gdy usłyszałem dzwonek oznajmiający koniec zajęć. 

- Porozmawiam z nią. Muszę z nią porozmawiać. Powiedzieć jej co czuję. - powiedziałem sam do siebie i ruszyłem w stronę zamku.

*

Chłopak nie wiedział jednak, że jest obserwowany. Osoba ukryta pod zaklęciem kameleona właśnie minęła w ekspresowym tempie ślizgona i wbiegła do szkoły. Tam nadal pod owym zaklęciem przemierzała korytarze wypatrując tylko jednej osoby. Zobaczyła ją. Stała pod oknem rozmawiając ze swoim bratem. Postać podniosła dłoń w której trzymała różdżkę. Jedno słowo. Jedno słowo i będzie po wszystkim.

Sectumsempra

Cicho wypowiedziane zaklęcie ugodziło stojącą pod oknem blondynkę. Na jej ciele zaczęły pojawiać się cięcia, a sama dziewczyna upadła na podłogę. Z uśmiechem satysfakcji na ustach postać odwróciła się aby za rogiem zdjąć z siebie zaklęcie. Wykonała zadanie perfekcyjnie.

*

- NIE ! - patrzyłem jak moja siostra upada na ziemie i zaczyna krztusić się własną krwią. Na jej ciele pojawiały się co nowe cięcia. Wpatrywałem się w to nie mogąc wydusić z siebie słowa. Wiedziałem jakie zaklęcie mogło przynieść takie skutki. Trzymałem siostrę za rękę. W pewnym momencie poczułem szarpnięcie. Zobaczyłem jak przede mną pojawia się czarna szata a obok mnie purpurowa. Moje ciało było sztywne. Niezdolne do tego aby wykonać chociażby najmniejszy ruch. Wpatrywałem się w mojego nauczyciela od eliksirów, który próbował chociaż by w najmniejszym stopniu uleczyć Anioła. Widziałem jak kręci zrezygnowany głową, widziałem jak spogląda na profesorkę od transmutacji. Widziałem jak poruszają ustami lecz nie słyszałem nic. Nie czułem nic. Patrzyłem się tylko w ciało mojej kochanej młodszej siostrzyczki. Mojej blondwłosej piękności. Mojego wspaniałego aniołka. Po moim policzku spłynęła jedna, mała łza. To nie może być koniec.

*

Wchodząc do pokoju wspólnego zobaczyłem ślizgonów siedzących na kanapach, fotelach, parapetach i dywanie. Niektórzy z nas jeszcze stali podpierając ściany. Spojrzałem po ich twarzach. Na żadnej nie widziałem uśmiechu. 

- Co się stało? Wyglądacie jakby ktoś umarł. - powiedziałem starając obrócić się to wszystko w żart. Nie wyszło mi. Usłyszałem szlochy, szybsze oddechy. Po chwili podszedł do mnie Alex. Smutne oczy i uśmiech nie pasowały do jego zawsze wesołej twarzy. 

- Blaise... Anioł...ktoś rzucił na Jessicę Sectumsemprą... - powiedział bardzo cicho z bólem w głosie. W jednym momencie moje życie legło w gruzach. 

- Nie to nie prawda... to nie może być prawda... - szeptałem jakby w gorączce sam do siebie. 

- A jednak przyjacielu... - cichy głos Alex'a dobiegał jakby z oddali.

- Gdzie jest Dracon ? - musiałem dowiedzieć się gdzie znajduję się mój przyjaciel. W końcu tu chodziło o jego siostrę. O osobę, którą Smok kochał najbardziej na świecie. 

- Skrzydło Szpitalne... 

Więcej nie trzeba mi było słuchać. Puściłem się biegiem we wskazane miejsce. Biegłem najszybciej jak umiałem. Wszyscy ustępowali mi drogi. Z daleka widziałem już przykucniętą postać. Podszedłem bliżej. Dotknąłem dłonią ramię mojego przyjaciela. Dracon podniósł swój stalowy w tym momencie załzawiony wzrok. Pierwszy raz widziałem Smoka w takim stanie i żadnemu wrogowi, nawet najgorszemu nie życzę widzieć swojego przyjaciela w takim stanie.
- Diable ja ... ja nie umiałem jej pomóc rozumiesz ? Nie potrafiłem... byłem tam, widziałem to, lecz nic nie zrobiłem... Jeśli przeze mnie ona...
Jego głos się załamał. Ukucnąłem obok niego chcąc dać mu otuchę. Nie odzywaliśmy się, słowa były zbędne. Teraz pozostało nam w nadziei czekać na informację dotyczące zdrowia Jessicy. Nadzieja podtrzymywała nasze ciało. Musieliśmy wierzyć, że wszystko będzie dobrze. W końcu nadzieja umiera ostatnia, prawda ?

**************************************************
I jak wam się podoba ? :) Coś mało było komentarzy pod ostatnim rozdziałem, lecz wena była to napisałam rozdział :) Zdziwieni, zszokowani ? A może troszkę na mnie źli? Mam nadzieję, że to ostatnie to nie :) hahaha :D Wyrażajcie swoją opinie i do następnego ! :)